title - Familiarlity
pairing - rowoon x taeyang (sf9
fiction)
hashtag - #FMLโรแท
(สำคัญอยากอ่านมากกกก)
written by - naiinanz (@armiesbec)
note - เดือนไหนเอสเอฟไนน์จะคัมสามารถโอนมาได้บัญชีกรุงไทยค่ะ
หนูจน
"แกดูรุ่นพี่ซอกอูดิ
โคตรหล่อ โคตรบอยเฟรนด์ ฮื้อออออ"
"น้อยๆหน่อยหย่ะ
พี่เขาหันมายิ้มให้ฉันรู้ไว้ซะด้วย!"
"พวกเธอเลิกมโนกันได้แล้ว
รุ่นพี่เขาพึ่งรับน้ำเปล่าจากฉันเพราะฉนั้นเขายิ้มให้ฉันต่างหากล่ะ!!"
รำคาญ
ตอนนี้ยูแทยังกำลังทำหน้าซังกะตายอยู่ที่อัฒจรรย์
เขากำลังรู้สึกรำคาญพวกผู้หญิงที่นั่งถัดจากเขาอย่างมาก
ถ้าหากยัยพวกนี้เป็นผู้ชายเหมือนเขารับรองได้เลยว่าได้โดนเขาตั๊นหน้าไปนานแล้วแต่ติดที่ถ้าหากเขาทำไปจริงๆรับรองได้เลยว่าวันต่อมายูแทยังต้องโดนเรียกผู้ปกครองแน่นอน
แล้วยัยพวกนี้เขาก็จำหน้าได้หมดไม่มีวันลืมแน่
ยัยหัวทองนั่นก็เพื่อนร่วมชั้นเขาเอง เหอะ
คอยดูเถอะถ้าวันไหนลืมทำฟิสิกส์มายัยนี่ไม่มีวันจะได้ลอกของเขาแน่นอน
"รอนานรึยัง"
ส่วนตัวต้นปัญหาก็ยืนอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว
คิมซอกอู นักกีฬาบาสเก็ตบอลของโรงเรียนที่เพียบพร้อมไปด้วยหน้าตา
ความสามารถ
และหัวสมองอันชาญฉลาดที่ใครๆก็ต่างยกย่องว่าคิมซอกอูคือศาสดาของที่นี่เลยก็ว่าได้
เหอะ ขำชะมัดศาสดาบ้าบออะไรกัน
คิมซอกอูก็แค่คนเด๋อที่วันๆเอาแต่นั่งแก้โจทย์สมการที่ใครๆก็ไม่มีวันเข้าใจ
พอตกเย็นก็กลับมาซ้อมบาสเพื่อเรียกคะแนนพิศวาสจากนักเรียนหญิงเท่านั้น
ไม่เห็นจะพิเศษเลิศเลอตรงไหนเลย
"ก็ตั้งแต่เริ่มครึ่งหลังไปได้สักพัก"
"หิวไหม
ไปกินไอติมกัน"
แต่เพราะความเหม็นหน้าหรืออะไรก็ไม่ทราบที่คิมซอกอูนั้นเป็นพี่ชายข้างบ้านที่พ่อกับแม่ไว้ใจฝากฝังให้ดูแลกันมาตั้งแต่เล็กๆ
มีซอกอูที่ไหนต้องมีแทยังที่นั่น เช่นกันถ้าหากมีแทยังที่ไหนก็ต้องมีซอกอูที่นั่น
เอาตามจริงก็รำคาญนะเห็นหน้ากันจนเบื่อเคยถามว่าไม่คิดจะแยกกันหน่อยหรอแต่คิมซอกอูก็เอาแต่ส่ายหัวแล้วพูกแต่ประโยคเดิมๆว่า 'แยกกันเดี๋ยวก็เหงาสิ' ซึ่งเหมือนเดิมตามสเต็ปคนเด๋อที่พูดออกมาอย่างหน้าตาย
"อือ ไปดิ"
บอกแล้วว่ามีคิมซอกอูที่ไหนก็ต้องมียูแทยังที่นั่น:)
-
F A M I L I A R L I T Y -
"ผมขอเอสเปรสโซ่ครับ"
"นี่มันจะห้าโมงแล้วพี่ยังกาแฟอีกหรอ"
แทยังขมวดคิ้วเป็นปมทันทีเมื่ออีกฝ่ายลั่นสั่งกาแฟกลางร้านไอศกรีมแบบนี้
เขาคิดอะไรของเขาวะแทยังคิดในใจ
นี่มันจะห้าโมงแล้วถ้าขืนกินไปไม่ตาสว่างยันเช้าเลยรึไง
แล้วยังจะมาทำหน้าเด๋ออีกเขาจะบ้าตายกับพี่ชายคนนี้
"คืนนี้พี่จะอ่านหนังสือเพราะมีสอบย่อยฟิสิกส์เลยต้องกินไว้ก่อน"
เชื่อเขาเลย
"ผมก็สอบพรุ่งนี้เหมือนกันไม่เห็นต้องกินกาแฟเลย
ตรรกะไรกัน"
"ก็เรายังเป็นเด็กอยู่นี่นา"
จึก คำเดียวในหัวยูแทยัง
คิมซอกอูกล้าดียังไงมาบอกว่าเขาเป็นเด็กห่างกันแค่ปีเดียวเองเถอะ แทยังเบรคศึกกับคนเด๋อก่อนจะไปสั่งออร์เดอร์ที่พนักงานที่ยืนรอร่วมชาติโดยวันนี้เขาล้มเลิกเป้าหมายอย่างไอติมช็อกโกแลตแล้วเปลี่ยนมาเป็นรสกาแฟแทน
"ทำไมสั่งกาแฟล่ะ
ไม่กินไม่ใช่หรอ"
"พี่กินได้ผมก็กินได้"
"เรานี่มันจริงๆเลย"
เขาทำหน้าไม่แยแสซอกอูจะบ่นเขายังไงก็เหมือนกับเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาหน่ะแหล่ะ
เราทั้งสองนั่งคุยกันไปเรื่อยๆเพื่อฆ่าเวลาโดยตกลงกันว่าหลังจากกินไอศกรีมกันเสร็จซอกอูจะมาติวฟิสิกส์ให้ในส่วนที่ไม่เข้าใจเพื่อเป็นการฟื้นฟูความจำเก่าของซอกอูไปในตัว
แทยังก็คิดว่าดีเหมือนกัน
"ซอกอูใช่ไหม?"
"อ้าว
ฮานะมีอะไรหรอ"
จู่ๆก้มีหญิงสาวน่าตาน่ารักซึ่งแทยังก็คลับคล้ายคลับคลาว่าเคยเห็นจากที่ไหนแต่ดูจากยูนิฟอร์มก็เป็นที่เดียวกับของเขาแสดงว่าเธอคนนี้คงเป็นเพื่อร่วมชั้นของซอกอูแหล่ะมั้ง
แทยังเลือกจะหันไปนั่งอ่านเมนูเพื่อให้พี่ชายข้างบ้านคุยกับเพื่อนได้โดยไม่มีสายตาเขาคอยรบกวน
"มาทำอะไรหรอ"
"พาน้องมากินไอติมน่ะ"
"ดีจังเลย
เอ่อคือเราจะรบกวนขอนั่งด้วยสักคนได้ไหมพอดีที่มันเต็มหมดแล้วหน่ะ"
"ได้สิ"
แทยังละออกจากเมนูหันไปมองซอกอูที่นั่งอยู่ตรงข้างทันที
เรื่องคุยกับเพื่อนก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่ถึงขั้นให้มานั่งด้วยกันโดยไม่ถามเขาสักนิดนี่มันบ้าบออะไรกัน
คิมซอกอูรู้ทั้งรู้ว่าเขาไม่ชอบนั่งรวมกับใคร
ก็เห็นอยู่แหล่ะว่าคนมันเต็มแต่เจ้าหล่อนที่ชื่อฮานะจะไม่เอะใจบ้างหรอว่าร้านอื่นก็มีเบือกตั้งเยอะแยะไม่จำเป็นต้องมานั่งเบียดแบบนี้สักหน่อย
คิมซอกอูนายมันเด๋อที่สุด
"ว่าแต่พรุ่งนี้สอบแล้วเรายังไม่เข้าใจเลยซอกอูช่วยติวให้เราหน่อยสิ"
ตอบไปสิว่าไม่ได้เพราะมีติวกับยูแทยังคนนี้แล้ว
"ได้สิ"
"อ้าว
แล้วผมอ่ะ"
อย่าหาว่าอย่างงั้นอย่างงี้เลย
ซอกอูสัญญากับผมแล้วไม่ใช่อ่อว่ะแล้วทำไมไปรับปากยัยผู้หญิงคนนั้น
แทยังรู้ตัวว่าตอนนี้เขากำลังเผยนิสัยเด็กๆที่อีกคนชอบว่าเป็นประจำออกมา
แต่เชื่อเถอะครับว่าร้อยทั้งร้อยเวลาเราถูกเมินก็ต้องเฟลกันธรรมดา
มันก็ต้องเกิดคำถามต่อมาว่าแล้วกูล่ะ? แล้วฉันล่ะ? เหมือนที่ผมกำลังเป็น
"ซอกอูมีติวอยู่แล้วหรอ
เรารบกวนไปรึปล่าว"
"เห้ยไม่เลยๆ
แทยังเดี๋ยวพี่ก็ติวให้เราเหมือนกันนะ"
บางทีคิมซอกอุแม่งก็เป็นคนใจดีเกินไป
ใจดีไม่ดูสถานการณ์เลยว่าเขาจะโมโหแค่ไหน แล้วยัยมนุษย์ฮานะก็รู้ตัวหนิว่ามารบกวนคนอื่นเขายังจะด้านอยู่ต่ออีกหรอ
ใช่ตอนนี้ยูแทยังกำลังอยู่ในโหมดขี้วีน กับผู้หญิงเขาก็ปากจัดได้หมดแหล่ะ
เพราะที่นี่ไม่มีบทสำหรับนางเอกโว้ย!
"ซอกอูเหนื่อยแย่เลยเนอะ
น้องแทยังให้พี่ช่วยติวให้ไหม"
อีกฝ่ายย้ำคำว่าเหนื่อยเพื่อให้เขารับรู้
บอกเลยว่าไม่ได้โง่และดูออกว่าหล่อนก็ไม่ได้ใสซื่อบริสุทธิ์ขนาดนั้น
ขนาดเขาเป็นผู้ชายเหมือนกันยังเหม็นขี้หน้าตั้งแต่แรกเจอ ให้ตายเถอะ
แล้วยังเสนอหน้ามาช่วยสอนอีกหรอ มั่นมากนะ
"พี่ฮานะยังให้ซอกอูติวอยู่เลยผมว่าพี่ควรจัดการในส่วนของพี่ดีกว่าครับ"
"เอางั้นก็ได้จ๊ะ"
ฮานะยิ้มตอบแม้จะดูกลบรัศมความร้ายไม่อยู่จะมีกลบมิดก็ในสายตาของคิมซอกอูเท่านั้นแหล่ะ
ยัยคนนี้น่ารำคาญกว่าผู้หญิงที่มาเชียร์ซอกอูเป็นร้อยเป็นล้านเท่า
แทยังไม่ชอบใจเอาเสียเลยเวลาที่ฮานะเอาแต่ถามโจทย์ที่หล่อนไม่เข้าใจเพื่อให้ซอกอูอธิบายโดยที่ซอกอูไม่สนใจเขาเลยสักนิดว่าตอนนี้เขาจะชกลมไปกี่รอบจะกระแอมไอไปกี่ครั้ง
เห้ยนี่คนนะไม่ใช่อากาศยูแทยังไม่ได้มีสถานะเป็นแก็สครับได้โปรดอย่าเข้าใจผิด
ไม่นานพนักงานก็นำเมนูที่สั่งไว้มาเสิร์ฟเอสเปรสโซ่กลิ่นหอมสำหรับซอกอูแต่มันทำให้แทยังปวดหัว
เขาเกลียดกลิ่นหอมที่ซอกอูชอบนักชอบหนาเมื่อมองมายังถ้วยไอศกรีมตรงหน้าตัวเองก็ได้แต่ถอนหายใจ
ไอศกรีมเนื้อสีคล้ำแค่นึกถึงรสชาติเขาก็รู้สึแหยะขึ้นมา
จำใจตักขึ้นมาใส่ปากหนึ่งคำแทยังหลับตาปี๋เพราะความขมทันที
มันไม่ได้ขมขนาดต้องบ้วนทิ้ง รสชาติหวานๆที่แทยังชอบเมื่อมารวมกับรสชาติขมๆที่แทยังแสนเกลียดมันทำให้เขารู้สึกเหม็นเบื่อขึ้นมาทันที
ไม่มีความเหมาะสมกันเลยสักนิดในความคิดของเขา
"ซอกอูเก่งจังเรานั่งแก้โจทย์ข้อนี้เป็นชั่วโมงแต่ซอกอูทำแค่ไม่กี่นาทีเอง"
"ฮานะก็พูดเกินไป
เราแค่ทำบ่อยๆเอง"
แทยังนั่งมองถ้วยไอศรีมสลับกับคนสองคนตรงข้าม
หลากหลายความรู้สึกรวมกันจนจุกออกมาเป็นก้อนคามน้อยใจ
บางทีก็จริงอย่างที่ซอกอูบอกว่าเขาหน่ะยังเป็นเด็ก
เด็กที่ไม่ยอมโตเอาแต่เถียงคนที่โตแล้วด้วยนี่สิ
เขากลับมาสนใจถ้วยไอศกรีมที่เริ่มจะละลาย เขาเป็นคนดื้อด้านสั่งมาเองก็ต้องรับผิดชอบให้หมด
แทยังจัดการยัดไอศรีมรสขมปนหวานอย่างจำใจจนหมดเกลี้ยงก่อนจะวางเงินสดตามจำนวนราคาแล้วเตรียมเก็บกระเป๋าแล้วลุกออกโดยไม่ได้บอกกับคนที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
เดินออกมาจากร้านไม่กี่ก้าวข้อมือที่ว่างถูกคว้าโดยคนอายุเยอะกว่า
แทยังมองซอกอูก่อนจะหลุบต่ำมองไปยังข้อมือของตนเองก่อนจะใช้มืออีกข้างเพื่อแกะมือของซอกอูออกอย่างจำใจ
"เราจะไปไหนหน่ะแทยัง"
"ผมจะกลับบ้านแล้ว"
"ให้พี่ไปส่งไหม"
"ไม่ต้องหรอกพี่กลับเข้าไปที่ร้านเถอะ"
"...."
"เธอรอพี่อยู่นะ"
เมื่ออีกฝ่ายไม่พูดอะไรแทยังจึงเลือกจะเดินต่อไปแต่ยังไม่ทันไรซอกอูก็วิ่งมาตัดหน้าเขา
แทยังทำหน้าสงสัย เป็นอะไรไปอีกละนี่ก็อุตส่าห์หลีกทางให้สวีทกับแม่นั่นแล้วนะ
อยากให้วีนหรอ
"เราเป็นอะไรรึเปล่า"
"ผมว่าเราควรจะแยกบ้างไปทำตามความต้องการของตัวเองบ้าง"
"...."
"พี่ว่าผมคิดถูกใช่ป่ะวะ"
แทยังพูดไปตามที่ใจคิด
เขาไม่ได้ต้องการประชดหรือเพราะว่าเราอยู่ด้วยกันมากไปจนเกิดความเคยชินจนวันหนึ่งวันที่ใครคนสักคนเจออีกทางที่คิดว่าคงจะดีกว่า
แทยังไม่รู้ว่าเขาเป็นอะไรรู้แค่ว่าสรุปเราทั้งสองคนมีสถานะแค่พี่น้องข้างบ้านเท่านั้นเองหรอกใช่ไหม
ถ้าใช่ทำไมเขาต้องรู้สึกน้อยใจจนอยากจะร้องไห้ขนาดนี้
"ทำไมเราคิดอย่างนั้นหล่ะ"
"ซอกอูผมว่าพี่แม่งเป็นคนที่โคตรเด๋อ
จนบางทีผมแม่งก็โคตรขัดใจพี่ก็รู้ดีว่าเราทั้งคู่ไม่เคยจะตัวห่างกันเลย
ไม่สิห่างกันมากสุดก็สามวันตอนที่พี่ไปเข้าค่ายลูกเสือตอนปอหก พี่จำวันนั้นได้ป่ะวะวันที่ผมแม่งร้องไห้อย่างกับพี่แม่งจะไปตายห่า
มันตลกมากตลกสัตว์ๆ"
"...."
"แต่ทำไมเวลาแค่เกือบชั่วโมงที่ร้านไอศกรีมวันนี้มันถึงเอาความรู้สึกของอดีตที่ผมร้องไห้เพราะพี่ไปเข้าค่ายกลับมาวะ
แม่งโคตรปัญหาโลกแตกเลยว่ะ"
"แทยัง"
"หรือเพราะผมชินกับการมีพี่กันแน่วะ
ผมยอมพูดแบบตรงๆเลยก็ได้
มันขัดใจชิบหายเวลามีคนเข้ามาแล้วพี่ให้ความสำคัญมากกว่าผม.. "
แทยังกลืนก้อนสะอึกลงคอ
เขารู้สึกคอแห้งผากบวกกับเริ่มปวดจี๊ดๆจากการกินของเย็นรสที่ไม่ชอบเข้าไป
อะไรๆก็ดูแย่ไปหมดสำหรับยูแทยังตอนนี้คนตรงหน้าก็ไม่กล้าเงยหน้าไปสบตา
อย่างกับที่เขาพูดไปก่อนหน้านี้เหมือนกับสารภาพรักอย่างงั้นแหลาะทั้งทีความจริงก็ไม่ใช่
จนสุดท้ายเขาจึงตัดใจถามออกไป
"สรุปที่ผ่านมาคือผมคิดไปเองใช่ไหมว่าผมสำคัญสำหรับพี่ที่สุดหน่ะคิมซอกอู"
- F
A M I L I A R L I T Y -
เวลาผ่านไปจนท้องฟ้าที่เคยทอเป็นสีส้มตอนนี้ถูกย้อมให้เป็นสีครามจนมืดไปเสียแล้ว
อีกห้านาทีจะสองทุ่มแต่ยูแทยังไม่เข้าบ้าน
เขากำลังนั่งหน้าหงอยอยู่ที่หน้ามาร์ทของหมู่บ้านในหัวตอนนี้กำลังประมวลภาพเหตุการณ์ที่หน้าร้านไอศกรีมเป็นรอบที่สาม
ครั้งสุดท้ายเขาบอกให้ซอกอูกลับเขาไปในร้านเพราะฮานะมายืนรออยู่หน้าร้านแล้ว
ซอกอูจำใจเดินกลับเข้าไปในร้านเพื่อติวเธอต่อส่วนแทยังก็ไม่มีจุดหมายว่าจะไปทำอะไรดีความคิดที่จะอ่านหนังสือสอบย่อยพรุ่งนี้ถูกพับเก็บไปตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว
เขายังไม่อยากกลับบ้านตั้งใจไว้แล้วว่าจะออกจากหน้ามาร์ทไปตอนสองทุ่มซึ่งก็อีกไม่นาน
ความจริงคือเขายังไม่พร้อมเจอหน้าพี่ชายข้างบ้านต่างหาก
อาจดูงี่เง่า
ไม่สิโคตรงี่เง่าเลยแหล่ะยูแทยังแกทำตัวเป็นสาวน้อยในโชโจมังงะตั้งแต่ตอนไหนกัน
เขาทึ้งหัวตัวเองแต่จู่ๆภาพของรุ่นพี่ข้างบ้านกับแม่หล่อนฮานะก็ลอยเข้ามาในหัว
น่าหมั่นไส้ที่สุด ซอกอูชอบคนหน้าตาน่ารักสินะ
คงไม่ชอบเด็กกระโปกๆวันๆเอาแต่ทะเลาะเป็นเด็กอย่างเขาอยู่แล้ว
เเต่เอ๊ะ
แล้วเขาจะเอาตัวเองไปเปรียบกับฮานะทำไมกัน
แต่ช่างเถอะ
แทยังยกข้อมือขึ้มาดูนาฬิกาก่อนจะบอกลาลุงเจ้าของมาร์ทแล้วมุ่งหน้าเดินกลับบ้านทันที
ในใจได้แต่หวังว่าจะไม่เจอซอกอู
แต่เหมือนว่าพระเจ้าจะคิดผิดเพราะหน้าประตูบ้านเขามีชายตัวสูงที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดีกำลังนั่งอยู่
ใช่นั่งพิงประตูบ้านเขาเลยหล่ะ แทยังอยากจะหาที่เจาะถนนทำเป็นรูแล้วมุดไปโผลที่บ้านตัวเองซะเดี๋ยวนี้เลย
แต่เพราะทำไม่ได้เขาเลยต้องจำใจเดินไปจนถึงอีกคน
"ไปไหนมา"
ซอกอูเห็นแทยังจึงลุกขึ้นมาขวางทางเขาก่อน
แล้วทำไมต้องทำเสียงเข้มขนาดนั้นวะนั่น คือกลัวนะแต่ก็ต้องใจดีสู้เสือไว้ก่อน
เออว่าแต่เขาจะกลัวคิมซอกอูทำไมวะเนี่ย
"ไปมาร์ท"
"...."
"ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม
นั้นเข้าบ้านนะ"
เมื่อซอกอูไม่พูอะไรแทยังจึงถอดใจก่อนจะบอกลาเพื่อจะเข้าบ้านของตน
แต่ข้อมือข้างเดิมถูกคว้าไว้โดยซอกอู
เหตุการณ์เหมือนตอนอยู่ที่หน้าร้านไอศกรีมเป๊ะๆ
แต่คราวนี้ให้ฟีลเหมือนพระเอกซีรี่ส์มาง้อนางมากกว่า
เอ๊ะ มันใช่หรอวะ
"มีอะไรอีกเนี่ย"
"ขอโทษ"
ขอโทษ?
คิมซอกอูกำลังขอโทษยูแทยังคนนี้
แล้วจะขอโทษเรื่องอะไรวะแทยังกำลัง-งงเป็นไก่ตาแตก
เขาหันกลับไปมองรุ่นพี่ตัวสูงที่มองเขาอยู่ก่อนหน้านี้อยู่แล้ว เออไม่ชินเลยว่ะ แล้วทำไมต้องรู้สึกร้อนผ่าวตรงแก้มด้วยวะเนี่ย
"เรื่อง?"
"ขอโทษที่ทิ้งไว้ให้กลับคนเดียว"
"เรื่องหยิมๆแบบนั้นผมไม่คิดมากหรอ-"
!!!!
ยังไม่ทันพูดจบซอกอูก็ดึงตัวเขาเข้าไปกอด
คือมันทั้งอึดอัดทั้งรู้สึกดีในคราวเดียวกัน ฝ่ามือของคนอายุมากกดลงมาที่หัวเขา
เท่ากับว่าตอนนี้แทยังกำลังซบที่ไหล่กว้างของซอกอู
มันทั้งแข่งแกร่งและอ่อนโยนในคราวเดียวกัน รู้สึกดีจนผมเคลิ้มไปเลย
"อย่าคิดว่าตัวเองไม่สำคัญพอสำหรับพี่เลยนะ.."
"...."
"รู้ไหมตอนนั้นที่พี่ไปเข้าค่ายพี่ก็ร้องไห้ไม่ต่างจากเราเลย..
ขนาดตอนรอบกองไฟเขาให้นั่งสมาธิพี่ก็นึกถึงเราตลอดจนพี่น้ำตาไหลร้องไห้กลางแถวพาลให้ครูมาปลอบกันยกใหญ่"
"...."
"เพราะพี่เองก็คุ้นชินคุ้นเคยกับการที่มีเราอยู่ด้วยกันตลอด
จนพี่ไม่เคยนึกถึงตอนที่เราต้องแยกกัน
เพราะพี่อาจดูเด๋อสำหรับแต่พี่มีความสุขทุกครั้งที่พี่อยู่กับเราแม้จะต้องโดนด่ากี่รอบ"
แทยังตีเข้าไปกลางหลังของคนเป็นพี่ทีหนึ่ง
มาเล่าเรื่องแบบนี้ทำไมกัน ซอกอูกระชับกอดแน่นยิ่งขึ้น แทยังรู้สึกชอบกอดนี้มาก
มันทั้งอบอุ่น อบอุ่นเหมือนคนกอดเลย
"แต่เพราะพี่เป็นคนทำให้เรารู้สึกไม่ดี
พี่ทำตัวไม่ถูกจนสุดท้ายเราต้องเอ่ยปากให้พี่กลับไปหาฮานะ"
"...."
"รู้ไหมพี่ไม่มีกะจิตกะใจทำอะไรเลยสักนิด
เหมือนพี่ขาดอะไรไป ขาดความสดใสของเด็กที่ชื่อยูแทยัง.."
"...."
"เพราะถ้าเราแยกกันก็ต้องเหงาแย่สิ
ใช่ไหม.."
แทยังพยักหน้าหงึ่กหงั่ก มันเป็นความจริงทุกประการปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาเองก็เหงาไม่แพ้ซอกอู
แค่เวลาชั่วโมงกว่ายังทำให้เขากลายเป็นเด็กน้อยได้ขนาดนี้
น้ำตาเริ้มไหลออกจากดวงตาทั้งคู่จนคนเป็นพี่ช้อนใบหน้าเขาขึ้นมาเพื่อเกลี่ยออกให้
มันออกจะดูไม่แมนแต่ใครสนละตอนนี้คนไม่มีเขาจะร้องให้ดังขนาดไหนก็ไม่มีใครสนใจหรอก
"ไม่ร้องนะซอกอูอยู่นี่แล้วไง
โอ๋เอ๋"
"ฮึก.. กวนตีนอ่ะ
ถ้ามีอีกจะงอนไปสามวันเลย!"
- F
A M I L I A R L I T Y -
สุดท้ายเราทั้งสองก็ปรับความเข้าใจกัน
ซอกอูเล่าให้ฟังว่าหลังจากที่เขากลับไปซอกอูก็ยกสรุปทั้งหมดของตัวเองให้ฮานะทันที
โดยบอกเจ้าหล่อนว่าทั้งหมดเป็นสรุปตั้งแต่บทแรกยันบทสุดท้ายอ่านแล้วเข้าใจได้เลย
ก่อนจะรีบจ่ายเงินแล้วออกมารอเข้าที่บ้านแต่เพราะว่าแทยังไปนั่งเล่นฆ่าเวลาที่มาร์ทจึงต้องนั่งตบยุงรอ
อย่าที่เขามาเห็นนี่แหล่ะ
นึกแล้วก็ขำกับความสัมพันธ์ของเราทั้งคู่ที่ยังอธิบายไม่ได้
และแทยังก็ไม่คิดจะหาคำตอบเหล่านั้นด้วย
เขาคิดแค่ว่าวันนี้จะต้องรอซอกอูซ้อมบาสถึงกี่โมง
แล้วจะออกไปหาอะไรกินก่อนกลับบ้านกันดี
หรือจะให้ซอกอูช่วยติววิชาไหนที่ตนยังไม่เข้าใจ เขาว่าอย่างนี้มันสบายใจกว่าเยอะ
และยังคงเป็นเหมือนเดิมเรายังคงตัวติดกัน
ถึงจะเบื่อขี้หน้าขนาดไหนแต่ก้ยอมรับว่าขาดใครไปสักคนเขาก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน
สุดท้ายชีวิตนี้ที่เขายังไม่ได้วางเป้าหมายไว้ชัดเจนมากนัก
ถ้าหากมันทำให้เขาล้มลงเขาก็หวังว่าจะมีคนคอยฉุดเขาขึ้นมาเพื่อสู้ต่อ
และแทยังหวังว่าคนคนนั้นๆจะเป็นซอกอู
เพราะมีซอกอูที่ไหนก็ต้องมีแทยังที่นั่น
และเช่นกันถ้าหากมียูแทยังที่ไหนก็ต้องมีคิมซอกอูที่นั่น:)
ทอร์ก
วันนี้เรือโรแทแล่นรุนแรงมากค่ะคุณแม่
เรื่องนี้เราอยากจะโฟกัสที่ความสัมพันธ์ของทั้งคู่
ไม่ต้องมีชื่อเรียกความสัมพันธ์แต่ก็ให้ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจแร้วข่ะ ง่อว
สุดท้ายอยากขอให้คุณแม่ๆช่วยกันสกรีมที่แท็ก #FMLโรแท ด้วยนะคะ อยากอ่านฟีตแบคเพราะไม่ได้เอาลงเด็กดี นะนะนะ 55555555555555
ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านนะคะ เริ้ป
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น